Van Slippers tot Koninkrijk (deel 4)

Eindelijk op Kreta, maar nu het Labyrint nog.

Wij kwamen aan op de kust. Minos begroette ons, maar niet als een man met eer, maar als een man die jaloers op mij was. Ik wantrouwde hem al vanaf het moment dat ik hem zag. Maar ik lette al snel niet op hem, want ik zag een schitterend meisje naast hem staan. Er kwamen letterlijk vlinders in mijn buik. Ik had me nog nooit zo verliefd gezien. Zonder dat ik haar kende, wilde ik al met haar trouwen. Het leek wel alsof zij dat ook wilde. We werden naar het paleis van Minos gebracht in een limousine. Iedereen werd verwend, iedereen kreeg nieuwe schone kleren en iedereen kreeg voor één avond een koninklijk bed. De bedden waren super zacht en ik sliep meteen. Ik werd wakker om 9 uur. Er stond iemand recht voor mijn bed. Ten eerste schrok ik, toen zag ik dat het het mooie meisje was dat ik bij de aankomst had gezien. Ze zei met een hele mooie stem: 'Hoi. Ik ben Ariadne. Ik zou jou wat willen aanbieden om ervoor te zorgen dat jij en de kinderen uit het Labyrint kunnen komen.' Ik was al gelijk nieuwsgierig. 'Ik heb een draad die je vast kan knopen aan de poort van het Labyrint. Als jij mij naar Athene brengt en met mij trouwt, dan zal ik jullie redden en mijn draad gebruiken. De rest werd rond 10 uur 's ochtends wakker. Iedereen was uitgerust en klaar voor de nieuwe dag. Er waren nog wel kinderen die bang waren voor de dag die zou komen.

We werden door Minos naar de poort gebracht te paard. Mijn paard was mooi wit. Toen we de poort zagen, zetten we onze paarden in een stal neer. Minos zei uiteindelijk: ' Dit is de plek waar de Minotaurus woont. Jullie zijn zijn voedsel en zullen hem voedsel geven voor vele dagen.' De kleinsten onder ons begonnen te gillen, maar degene naast hen probeerden hen rustig te houden. Zij waren zelf ook bang, dat kon ik zien aan hun gezichten. Zelf was ik ook bang. Minos vervolgde, geïrriteerd: 'De enige manier om jullie zelf te redden is om de Minotaurus met blote handen te doden. Veel succes!'

Voordat we naar binnen gingen, gaf Ariadne mij haar draad. Zonder dat Minos dat zag. Met de draad in de hand liep ik naar binnen. De kinderen volgden. Ik bond de draad vast aan de hendel van de poort en zorgde ervoor dat de draad goed vast zou blijven zitten.

Wij begonnen te lopen en te lopen en te lopen. Het leek wel alsof we al een dag in het Labyrint aan het lopen waren. De kinderen en ik waren al vermoeid. Daarom besloten we even rust te nemen. Na een uur begonnen we verder te lopen. Opeens hoorden we gesis. 'Wat is dat?', zei een jongetje tegen zijn zus. 'Ssst,' zei ik, ' Jullie blijven hier en ik ga kijken wat dat geluid maakt.' Ze gehoorzaamden mij gelijk en gingen allemaal zitten. Ik liep vooruit. Zo stil mogelijk. Toen ik opeens een reusachtige slang op mij af zag komen. Ik rende zo hard als ik kon en riep alle kinderen toe om te gaan rennen. Meisjes, jongens iedereen gilde. Wat mij opviel is dat alle kinderen in rijen van vier hun hand vast hadden, zodat zij elkaar niet kwijt zouden raken. We renden zo hard als we konden. Er waren wel 15 bochten voorbijgegaan, voordat we de slang verloren hadden. Ik had de draad gelukkig nog vastgehouden tijdens het rennen.

Opeens hoorden we luid gesnurk. 'Dat is de Minotaurus.', dacht ik. Mijn gedachte was juist. De Minotaurus lag slapend op de grond. 'Houd de draad alsjeblieft vast voor mij.', zei ik fluisterend tegen het oudste meisje. Ze pakte de draad zo snel mogelijk aan. Ik liep op mijn tenen, zo zacht als ik kon, naar de Minotaurus. Opeens tilde de Minotaurus zijn hoofd op. Ik weet niet meer wat er toen gebeurde. Er kwam een rode waas voor mijn ogen. Vage gedachten kwamen terug.

Uiteindelijk was de rode waas weg voor mijn ogen. De kinderen juichten en riepen:' Theseus, je hebt de Minotaurus met je blote handen gedood. Wij zijn jou zo dankbaar en wij zijn jou voor altijd trouw!' Niemand was meer bang. Ze vertelden elkaar het stuk uit mijn razernij, wat zij het coolste eruit vonden zien. Wij liepen met de draad terug naar de poort. De route was deze keer voor mijn gevoel korter. Een nieuwe energie was in ons lichaam gekomen, waardoor we snel door konden lopen. De bol van draad werd steeds groter en groter. Toen zagen we de poort. Iedereen rende naar de deur en vroeg of Ariadne de deur kon openen. Ariadne opende de deur razendsnel, alsof zij daar de hele tijd dat wij in het Labyrint waren had gestaan. Zij rende naar mij toe en sprong in mijn armen. Op het laatst kusten we elkaar.