Van Slippers tot Koninkrijk (deel 3)

Mijn reis over zee met de Atheense kinderen

Nadat ik was vertrokken vanaf de kust van Athene, was het een heftige rit op mijn zeilschip. Op het schip begon het goed. Al gauw zei een meisje dat zij donkere wolken zag aankomen en bang was. Eerst zag ik geen donkere wolken, maar toen ik mij omdraaide zag ik de horror voor mij. Er kwamen bliksemschichten uit de lucht en kwamen neer op de zee. De zee begon wild te bewegen. Het leek wel alsof de goden boos op ons waren. 'Ga naar de kamer met de bedden en doe het luikje dicht!', riep ik naar alle kinderen. Uiteindelijk bleef ik als enige op de bovenkant van het schip. 'Aaaaah!', hoorde ik de kinderen roepen, omdat de boot bijna kantelde. Ik kon de boot nog net recht houden. De storm ging nog lang door en ik was zelf ook super bang, maar ik bleef doorzetten en doorzetten. Totdat de storm opeens ophield uit het niets. Alsof iemand ons had gered, voordat wij allemaal stierven. De lucht was helder blauw en de zon scheen in mijn gezicht. De donkere wolken waren verdwenen. De kinderen kwamen naar buiten en juichten van vreugde. Zij waren allemaal dolblij met mij. Ik was trouwens ook een beetje trots op mijzelf dat ik iedereen op de boot had gered. Iemand gaf mij zelfs een zelfgemaakte armband. Ik deed hem met trots om. 'Kijk, daar is Kreta!', zei een meisje met mooie blonden haren en blauwe ogen. Er zat angst in haar stem, maar ook een beetje vreugde, omdat de heftige reis over zee voorbij was. Kreta was dus in zicht.